ساقیا بده جامی سرشار از شرابم کن
نگذارم دگر تنها، از یار خمارم کن
دیگر در این بستان دل به گل نمیبندم
خار است وجود او ،زخم است بند بندم
امشب فراغ او جان از کف من بستاند
آن گل که با دوریش آتش به دلم بنشاند                                    
عشقش درون من آتش شد و قلبم سوخت
دوریش بر این آتش افزود و وجودم سوخت
ساقیا بده جامی تا سرد شود این آتش
دیگر ندارم تاب عشق آتش ،فراغ آتش
آنشب که با بغضی گفتمش که فرهادم
شیرین نشد او یکدم، نشنیده گرفت دادم